De denderende trein

9 april 2019

De denderende trein. Vanmorgen ben ik hier bewust even uitgestapt. Uitgestapt om tijd vrij te maken om aan mijn vader te denken. Te herdenken. Want mijn lieve pa, mijn grote voorbeeld is niet meer.  Het speelt zich nu een jaar geleden af. De strijd, de chemo's, de bestralingen, zijn doorzettingsvermogen. Hij is onuitputtelijk. Althans, dat dachten wij. Velen met mij weten inmiddels dat de strijd tegen kanker onmenselijk is.

Dat we komen en gaan, dat weten we allemaal. Als het moment daar is, dat je gaat meemaken dat diegene van wie je zielsveel houdt moet gaan, dan is dat f*cking kut! Alleen nooit gedacht, dat die ervaring je ook enorm veel doorzettingsvermogen en wilskracht geeft! Want mijn pa vond het een goed plan, ik als zelfstandige, dus we gaan door waar we mee bezig zijn! Hij steunt mij, al kan hij dat niet meer tegen mij zeggen. Ik voel het wel.

En al die gevoelens heb ik vanmorgen de ruimte gegeven. Want als je maar in die denderende trein blijft zitten, en maar door gaat, en maar door gaat, dan geef je jezelf niet de kans om te voelen. Ik ben weer ingestapt, want ik heb grotere doelen voor ogen. Doelen als ik die bereikt heb, mijn klanten nog beter kan ondersteunen. En die trein gaat mij daar wel brengen. Alleen die denderde trein, de intercity, die heb ik voorbij laten gaan en heb nu gekozen voor de stoptrein......

In welke trein zit jij?